M.Elî Kut

ŞIVAN PERWER HOZANÊ GELÊ KURD E!

 Îro min nivisa Fermanê Botî di derheqê Şivan Perwer de bi xemgînî xwend! Çiqasî mirov divê nivisên wusan cidî bigire an ne, ev li alîyekî; lewra ji bo ku di malpereke kurdî de hatiye weşandin balkêş e. Berya her tiştî wekû kurdekî, dûvre wekî dostekî û rexnegirekî LOTIKXANÊ ez vê nivisê û xwediyê wê protesto dikim! Ev nivis ji cidîyet û qeydên weşangerî dûr e û bê guman divabû nehate weşandin!

Şivan Perwer bê şik mirovekî fermî ye! Bivê nevê ê li ser û di derheq de ê were nivisîn. Lê “paparazzi” jî hed û sînorek heye! Herweha heqê camêr jî heye ku xwe biparêze! Daxwaza min li vir ne ku weke ewûqatekî  Şivan Perwer biparêzim, bawerim ew têra xwe heye. Lê em divê prensîbekî girîng ji bîr nekin, lê xwedî derkevin û biparêzin: hozan, hunermend, ew jî wekû her mirovî insan in! Şexs in, jiyaneke wan î şexsî jî heye. Weke her kesî ew jî guherbar in, çi ji hêla bîr û bawerî û çi ji hêla jiyana şexsî ve. Ji ber van herdu sedemên dawîn mirov xeteke sor nikane bikşine ser navê hozanekî, saz û gotina wî ji dest bigre, hîç û pûç bike. Eva belbî tenê di nav civaka me kurdan de heye, ev jî ji ber mentalîteyeke kevn û xerabe tê!

Gelek kurd li ber stranên Şivan Perwer li kurdiya xwe hay bûne, bi dîrok û daweya kurdayetî mejîyê xwe nû kirine. Ev kar û xebata hunerî ye ku Şivan Perwer dike hozanê gelê kurd, heta û heta! Me çi ji wî Şivanî ye ku  bi Gulîstan re li hev kiriye an nekiriye. Me Şivan Perwerek heye,em wî dinasin, KÎNE EM dibê!

 Silav û rêz

KEN Û GIRÎN!

 Gotin, bêje, axaftin ji roja roj de di nav mirovan de peyda bûye û pêşde ketiye. Dîroka axaftinê ê wekî ya mirovatiyê kevnare be. Eve ji pêwistiya hevdu famkirinê hatiye afirandin. Ji hev famkirin jî, di rewşeke civakî de pêdiviyeke bingehîn e. Ev sedema bingehîn û ya destpêkê her îro jî wusan e. Nivis merhaleyeke bilindtirîn e bê guman. Çendî ku bi hezar salan ve jî dîroka nivisê kevn e, dîsan jî li gor ya axaftinê bûyereke nû ye di dîroka mirovatiyê de. Bi destpêka nivisê mirovatiyê şoreşeke mezintirîn ya fikrî pêk anîye bê şik. Tecrube, fikir û bawerî bi vî babetî ji nifşekî derbasî nifşekî din bû ne, pêşde ketiye, rengekî estetîk girtiye. Di axilbê civakan de nivis wekî karekî pîroz hatiye pejirandin. Ew kesên ku bi vî karî mijûl bûne, an xwedayî an jî kesên sihîrbaz bûne.

Girîngiya nivisê her ku dem derbas bûye xurtir bûye ji bo pêşketinê, ên xwedî pirtûk serekatiya olên dunyayê kirine, ên hakimê nivisê, bûne xwedîyên zanyariyên curbecûr; wekî felsefê, kîmya , feza ûhwd. Lewra vê sihîrbaziya gotinan di warê civakî û siyasî de jî pêşveçûnên mezin kirine. Di yekgirtina milî, ya miletan û avakirina dewleta nasional de…

Ger em maneya milî, millet bikin neynik em dê li pêşberî xwe, komek mirovên xwedî qîmetên hevpar bibînin. Giringtirînê van qîmetan bê guman ziman e! Ziman ji bo miletekî qîmet û dezgehê herî bingehîn e. Milet û netew bi hebûna dezgehên milî ava dibin, xurt dibin yekitî û hebûna xwe tekûz dikin. Bi reya zimanê nivîskî sitandardan ji xwe re ava dikin…

Gotineke pêşiyên me heye, dibên: “biçe ba dostekî ku te bigrîne ne yekî ku te bikenîne”! Bê guman eve nayê wê manê, ê ku  mirov tenê bigrîne ê dost be. Lewra di girîn de cidîyeteke heye, sergiraniyeke heye fikrek heye. Di roja îro de ji bo me kurdan jî evana pêwist in. Em xelkek bi qasî sîh milyon in, lê sê tiştê me î mişterek nîn in. Em ne xwedîyê xwe û yek dezgeheke milî ne. Ew qîmetê me î herî hevpar ku ziman e, ew jî belawela hezar perçe ye!

Li dor sêsed sal berê Pîrê Xanî ev pirs dikir. “Ez mame di hîkmeta Xwedê da, Kurmanc-î di dewleta dine da, aya bi çi wechî mane mehrûm, bilcumle jibo çi bûne mehkûm”!? Kalê me bersiva wê jî baş dizanî bû. Herweha tiştê jê hat jî, hewl da, kir! Lê fikrên wî li ba me cih negirt, an me hay jê nebû, nexwendin! Rewşa me îro jî wekî wê rojê ye. Em bindest in, “situxwar” in, “pozbilind” in, “bê tifaq” in, mahcir in, perîşan in. Divê em heroj li koşeyekê rûnên û çend saetan bi hale xwe bigrîn!

De looo! Ma bû çi?

Ew jî rast e. Ma ji LOTIKAN pê ve çi di destên me de maye. De werin em tevde bidin LOTIKAN!

Silav û rêz