Sipî herdem ne nîşana şarezayîyê ye

 Mahmûd Hac Mûsa 

 peyal_22@hotmail.de

 30/01/2008

Mirov bi gelek nexweşiyan dikevin, bêyî ku destê wan tê de hebin. Ev bi penceşêrê dikeve yê din bi kirîza dil û gelek caran jî dermankirin ne hêsan e. Lê dema ku raman û mejîyê mirov nexweş be û wî ew bela bi serê xwe de anîbe û nikaribe jê rizgar bibe, tevî guherînên ku dikevin dem û çaxên mirovan û guherînên ku dikevin rengê porê simbêl û seriyan. Wê demê dibe mûsîbetek mezin. Ew nexweşiya ku li derve belav dibe, tenê dikare nav lê bibe (pêşverû). Mirov nav lê dike û wek nimûne û lêvegera têr û bêr, mirov dikare navê vê nexweşiyê li berêz M .S. Alûcî bike, yê ku ji zû ve pê ketiye û nema kare xwe jê rizgar bike.

Birêz M. S. Alûcî ji roja jidayikbûna siyaseta xwe de û heta roja îro heger ku siyasetvan be, tevî guherînên ku ketine dunyayê, tenê dijberiya li hember Partiya Pêşverû ye. Gotina tim û tim li ser zimanê wî ye ku partiya Hemîd cemawerên xwe winda kiriye û  serokê wê (Hemîd) êdî ji xelkê ve hatiye naskirin û eşkerekirin. Heger mirov van herdu wesfan bide ber hev yek jê bi Alûcî ve dizeliqe yan jî herdu ne. Ya yekem ku birêz Alûcî nexweş e û wek dibêjin gazin ji nexweşan nabe. Ya din jî ew zane ku pêşverû xwedan hêz û cemawerekî mezin û cihê baweriyê ye. Û mamoste Hemîd jî hîn cihê rêz û baweriya derûdora xwe ye. Hilbijartina wî wek cîgirê serokê Ragihandina Şamê, vê gotinê piştrast dike. Alûcî vê kîna dilê xwe bi awayê gotarekê dirjîne ser rûpelê û xwendevanan bi jahra xwe hişyar dike.

Mirov têdighêje ku wî pêşevaniya serhildana 12 Adarê kiriye û pêşverû ew têk biriye û lê sar kiriye. Bi dilekî şewat gazinan ji (mûxaberatên) Sûrî dike ku çima Hemîd negirtine û hinekî din girtine? Dema ku mirov bi nexweşiya herikandina rengan dikeve, li vir tenê dunyayê bi reş û sipî dibîne, li Alûcî jî wisa hatiye. Heger pîvana welatperweriyê di hişmendiya Alûcî de girtîgeh be, di wê demê de, wê gelek serkêşên cîhanî navên xwe winda bikin û ew jî xwe wek rêberê serhildanê gerek nebîne. Wer xwanê dike ku kîniyan gelekî bala wî kişandine ser xwe, bi rahiştina qazme û xencerên xwe.

Wer xwanê dike ku ev rahiştina qazman afirandinek şareza ye, ji birêz Alûcî ku wê bala rojnamevanên cîhanê bikşîne ser doza me û doza me dibe dozeke navnetewî. Ji pêşinyara Alûcî min hêz da xwe ku ji welatê Yemenê çend xencer û qazmeyan bikirim, ji bo ku M. S. Alûcî wan li kolanên Berlînê di destê xwe de li ba bike. Bi vê pêşniyara xwe, dikin ew û çend hevalên nexweş mîna xwe vê pirojeya erzan û kêmpere pê dengê Kurdên belengaz bighînin mediyaya navnetewî.

Nizanim çima Alûcî meydana tekoşîna xwe ji dest xwe berda û hat Europa, madem ku mêrekî pir wêrek û qahreman e!?