Malperek bê sansûr e

Bêwar Brahîm

Pênûs û pêvajoya rewşenbîrîya Kurdî

Di gelek deverên teng de û di nav astengên dijwar de , jiyan pişta xwe dide mirovên ku rû le rû bi şer û berên bê soz re dikevin cirîdê de , kovan û keseran ji xwe re dikin palpişt û zilindarîyê ji xwe re dikin şerbet , can mîna kewên rebat berdidin asmanê cangorîyê , bê dûdilî kefenê mirinê bi dilêrî li ser milên jiyana xwe datîn in .

Gelê Kurd , ta vê xulekê jî ne serbixweye , hêj mafê çarenûsiya xwe wernegirtîye , girîngtirîn sedem ji bo berdewamîya jîndarîya doza me ew bû ku pêşeroj li me bi xwedî derkeve , em jî mîna miletên vê cîhanê bibin xwedî nexşe , bi azadî , aramî û tenahî bijîn , lê her ku rojên vê pêşerojê li me derbas dibûn , jiyan reştir û tarîtir dibû , dîrok li me dizîvire , xwe vedigerîne , dijminên gelê Kurd weke demên rabirdû dibin paşmêr li pişta hev , bi tund û bi dijwarî pilan û operasyonên tewanbar li ser welatê me ji her çar alîyan ve bê cudahî dimeşîn in , hemû hêzên aborî û watedarî diçewisîn in , ji bo armancên xwe yên setemkar û bidestxistna encamên serketî û girîngtirîn armancên wan ewe ku nexşeyê Kurdistanê ji nav nexşeyên welatên cîhanê winda bikin .

Di pêvajoya rewşenbîrîya Kurdî de , rola Pênûsê di bilindtirîn ast de bû , ji bo pêşvebirina tevgera rizgarîxwaza welatê me , çendî rola siyasetmedaryê bilind bû , lê bandora Pênûsê ji gelek bandorên din berztir û bi hêztir bû , bê guman Pênûsa seydayê Cegerxwîn yek ji wan Pênûsan bû , ku bi roleke mezin rabû ji bo pêşvebirina tevgera miletê Kurd bi tevayî û li Başûrê-Rojava bi taybetî , akama Pênûsa wî , berê keç û xortên me da ser rêka ziman û wêjeya Kurdî , îro em hewcedarî hevgirtinê ne , em ne hewcedarî vekirina derîyên mijarên hetsyar û lawaz in , û di rewşa me ya evro de , ne pêwîste ku ji hevdûrxistin bibe semyanê dozekê weke doza me .

Çareseriyên rastexwe ewin , ku em karibin bi dilêrî , bê tirs û bê saw , pelên hişk û zer ji darên awat û hêvîyan biweşîn in , bi kêmanî em şaşîyên xwe , ji xwe re nasdar bikin û hewl bidin van şaşîyan çareser bikin .

Di rabirduwa tevgera rewşenbîrîya Kurdî de , siwarên dêrîn ku xwedîyên Pênûsên zêrîn bûn , rêk û şivîlekên ku li pêşîya me girtîbûn , hem vekirin û hem ronî kirin , belê îro di nava van astengên tund û dijwar de , em nikarin gazî wan siwaran bikin û doza alîkarîyê ji wan bixwazin , em nikarin ji wan mirîyên zindî re bibêjin :

- Ji wê xewa şêrîn şiyar bibin û werin bi hawara me de , dijmin dîsa li me bûne yek .

Bi tenê em karin ji xwe - em zindîyên mirî - bipirsin :

- Gelo , çima em bi destên xwe , wan rêk û şivîlekan digrin , ewên ku wan siwarên leheng bi xwîn û bi xwêdana xwe li pêşîya me vekiribûn ? çima em wê ronahîyê reş û tarî dikin , geh bi hay û bi mebest û geh bê hay û bê mebest ?

Ev 23 ê sal li ser koçkirina seydayê Cegerxwîn re derbas dibin , û hêj em li avêtina gavekê li pêş digerin ku ronahîyê bide cihên reş û tarî , lê em dibîn in ku em bi deh gavan li paş vedigerin û şûn û şopa wê gava li pêş winda dikin .

Pênûs ne alaveke birîndarkirinê ye , eger hewcedarî hebe ku ev Pênûs bibe Nişter , bela ev nişterî bikeve xizmeta saxlemîya tenduristîya Ziman û rewşenbîrîya Kurdî , Pênûs alaveke hestyare , yan wê di nav tilîyên xwediyê xwe de bibuhje û bibe ronahî , yan wê bibe Agir û xwediyê xwe bisotîne , pirrengî ciwantirîn şaristanîye , bela em pirreng bin , lê bela bingeha vê pirrengîyê sipî û zelal be , da ku ronahîya rengan biçirise û di sînga Asman de bibe kolkezêrîn .

Di bawerîya min de resentirîn çareserî ji rewşeke weha re ewe , ku her yek ji me , ji hêla xwe ve , Derwêşê Evdî di kesayetîya xwe de bibîne , cangorîyan bide û bi dilêrî Fincana Qehwê ji destê Edûlê bigre û pêvajoya berxwedanê berdewam bike , eger em li giyanê Kurdewarîyê bi xwedî derkevin , gerek berîya her tiştî di rojeke weke rojên evro de , em ji Rom û Ecem û Ereban re biçesipîn in , ku ew nikarin hevgirtina me ji hev tarûmar bikin , ronahîya Rojê nayê embar kirin û miletê Kurd bejna xwe ji asteng û kulibandinan re natewîne , tevî ku dîrokê tundî û dijwarî li me kiriye , lê emê bi hevgirtina xwe , ronahîya felat û azadîyê li welatê xwe vegerîn in .

* Ev gotin , di roja 22.10.2007 an de , li ser gora Seydayê Cegerxwîn min xwend , di gel helbesteke xwe bi navê ( Semayek li ser peravê yadîyan ) .

23/10/2007-Qamişlo

Havîne, Gul û kulîlkên buharên kuştî ji nû dipişkivin, ew xwezî û omîdên tî û lêv zuha, li ber stûnê mirada, qewalên aştî û mirovahîyê ji pêxemberên dîtî û ne dîtî re dixwîn in, xaka xwînlî û zevîyên qoqên enfalkirî ronahîya agir û berfê li hev dihûn in, dikin, kolkezêrîn û di sînga asmanê welatê birîndar de radixîne, çirsûk û tîrêjên roja azadiyê, li ser boyerên xembar û xwekujîya mirovahîyê dibarîne.

Havîne, pênûsên Erebê Şemo, Casimê Celîl, Şakiroyê Xido, Eskerê Boyîk, Celîlê Celîl, Casimê Celîl, Haciyê Cindî, berfa Sêbîrya ji ser xwe dimalîn in, û berê xwe didin Çira mîr Tehsîn Begê Êzdîyan, ku di himbêza çiyayê Şingalê de, bi dilopên hêsrên birîndaran re û bi xwîna şehîdên sivîl re diçirise.

Ev pênûsên cegerdar, deftera xewnên Kurdayetiyê li ser textê maf û dadiyê vedikin û pel bi pel ji bext û wijdanê dem û dîrokê re dixwîn in.

Havîne, resentirîn Kurd Êzdîne, îro xwîna wan li ber kelkela vê germa dijwar difûre, hawar bi hawarê re ji sînga azadiyê bilind dibe :

-140 rûbar ji vê xwîna pîroz îro diherikin, 140 xwezî îro li ber van rûbaran wê kad bibin, 140 milyon karwanên rêka felatê wê bibin qurban ji bo azadiya welatê rojê, ji bo serketina mirovahî û wekhevîyê .

Havîne, wê Kerkûk û Xaneqîn, Musil û Diyala, li ber siha çiyayê Şingala dilêr 140 carî dara Zingilan bihejîn in, wê ava kaniya Sipî û kaniya Zemzemê li mîrên mêran bigerîn in, wê dilopên xwîn û xwêdana ku ji aniya vê Havîna dijwar diherike, bi Ala felat û azadiyê ku li ser banê Perlamentoya Kurdistanê li ba dibe zuha bikin, û birînên dev vekirî bi sirûdên azadî û serxwebûnê derman bikin.

Havîne, li Şingala dilêr , 500 giyanên Kurdên Êzdî , bê sûc û bê guneh vemirîne, îro peristgeha Laleşê bi 140 derîne, ev derî ji bo pêşwazîya qurbaniyên madeya 140 î li piştê vekirîne . Bela Terorîst bawer mekin, ku ev qurbanî bê xwedîne, xwîna wan di mista destê dîrokê de zuha nabe, ev xwîn pîroze, hem sore, hem keske, hem zêrîne, ji bo navê Kurdayetiyê jiyanên bê hejmar kirine qurban, bela Terorîst bawer mekin ku Şingal serê xwe ji gef û sîxuran re ditewîne.

Havîne, xwîna Şewket Şêx Yezdîn îro bi qêrîne, tilîyên Pîr Xidir Silêman bi pênûsa diwêt reş re xemgîne, hawar û gazîya Zorab Aloyan di guhên bê guhan de hêj dilorîne : ( werin … werin em ÊzdÎne … ).

Dîrok, riya xwînê li ber jiyana rêwîyên rojê radixîne , lê jiyan xwe naspêre mirinê, bi ronahîya roja xwe reştarîyê dimalîne, wê ev dîrok Stûnê mirada li kêleka Dîwarê Serhejên bicivîne, bela her welat zanibe ku miletê Kurd ne Sinnî ne, ne Şîî ne, bela zanibin ku miletê Kurd nijadperestê doze ne, û ev doz Kurdayetîye, daxwaza wê ya pêşîn û dawîn azadî û serxwebûne .

Bi himberî ku mirin hevwindabûne , eynî vê mirinê hevcivandine , xwezîyên windabûna bê dîtin , di hevcivandinê de diçirisin , dikin gazî :

- Em berdevkên Şêrgelên tevgera azadîxwaza Rojê ne , em pêmayên sirodên nişteman-perwerên dozê ne , em vedenga dengê peyvên stûxwar in , em delavin ji dilopên hêsrên zuha re .

Di hevcivandinên li ber siha mirinê , civatên hevokan têne pînekirin , mirov hest dibe ku zelalî , bi şorahîya ava hêsir û rondikan zelaltir dibe , belê dema hêsir li ser afraneran be , wê zelalî hêj zelaltirîn bibe .

Emê hewl bidin bi dilopên hêsrên bêmiradiya xwe , hinek şivîlek di Çiyayên asê de vekin , bi ronahîya hêsrên pêvajoya nifşên kevnar û dêrîn - ku bê guman seydayê Keleş mirovek ji wî nifşê zêrîn bû - pêşerojên ku hê bi rê ve hatî ronî bikin .

Ji kevntirîn dem , Başûrê-Rojavayê welêt , resentirîn bingehe ji rewşenbîriya Kurdî re , mezintirîn û kurtirîn nimone , li ser rola vî beşê pîroz di pêşvebirina ziman û çanda Kurdî de , ku Mîr Celadet Bedirxan , li nav Gulgenimên zevîyên wê û li ber siha Lat û Zinarên wê , tîpên latînî afirandiye û dengê ( Hawar ) a xwe bilind kirîye .

Îro nivîskar , helbestvan û rewşenbîrên Başûrê-Rojava , bi ser bilindî hebûna xwe bi hebûna tîpên latînî û bi hebûna ( Hawar ) ê diçesibînin , lê pirsa ku birînê li şûna birînê vedide ewe , Mîr Celadet Bedirxan û Hawara xwe resentirîn bingeh ji bo me danîn , gelo me çi avahî li ser vê bingehê ta vê kêlîkê avakirin e ???

Seydayê Keleş û hevalên rêbaza xwe , derbarî kêşeya ziman û çanda Kurdî , bi ser bilindî bi rola xwe rabûn , di dema tirsê de , ku avanî dihatin wêrankirin û kesekî newêrîbû navên Kurdî li zaroyên xwe bikin , wan bi zaimanê Kurdî dinîvîsandin , vajî wê ku îro avanîya peyva Kurdî diranên tirsê hildike , navekî Kurdî nemaye ku me li zaroyên xwe nekirine , lê sed mixabin nivîsandina bi zimanê Kurdî , li nav pêngavên di cih de mayî de dîl maye , hewldanên gavavêtina li pêş , bi paş ve dimeşe , sîstemên giramêr û rastnîvîsandinê ji hev tarûmar dibin .

Omîd û hêvîyên ( Hawar ) ê ew bû , ku ronahîya tîrêjên pênûsên Başûrê-Rojava , biba tiryaq û jehra pênûsên ku ji nav damarên mejiyên fanatîk dibare paqij kiriba , mîna fanatîkiya mejîyê Ferhad Şaklî û hevhizr û bîr û bawerîyên wî .

Lêêê , sed mixabin , ku îro em di rewşenbîrîyekê de dijin , ku ji sinc û pirensîpên rewşenbîrîyê pir dûre , gavên bê pîvan ber bi dîrokeke raman rihin û temen kin davêjin , bi ser de jî em bi poz bilindî dibêjin :

- Em nevîyên Mîr Celadet Bedirxan in , em zaroyên kovara ( Hawar ) ê ne , em gavan tavêjin bê ku em li pêşîya xwe mêze bikin .

Di bawerîya min de , ev mafekî rewa ye ji nifşê Seydayê Keleş re , ku vê navtêdanê bikin sembol û bi anîya pêvajoya xwe vekin , bi dilsozî erkê netewperwerîya xwe pêk anîn , îgoîzimên xwe kirin gorîdan ji kar û xebata xwe re , lê îro piranîya îgoîzmên li ser riya vê pêvajoya pîroz , gul û kulîlkên kar û xebatê ji xwe re dikin gorîdan , bê guman ewarteyên berz û bilind hene , lê avahî li ser bingehan ava dibin ne li ser ewarteyan .

Gelo , me çi nûbûn darijandîye ser nûbûna destpêka pêvajoya ziman û çanda Kurdî ? eger em piranîya nivîsînan rêdakt bikin , emê raserî sedên şaşîyên biçûk û mezin bibin , ji xwe bêhnok , xal û pirsok û …hwd em li hinda wan jî ranawestin , belê malwêranîya mezin ewe ku em di nava van şaşîyan de noq bibin û Gemya çareserkirinê şikestî be , pirsa dijwar ku cihê daxê be ewe :

- Gelo , emê kengî rexneyên ji bo avakirinê ava bikin , û rexneyên wêranîyê ji kok ve wêran bikin ? emê kengê rêbaza dû rû û dû zimanîyê ji ji ser bedena Intelektul û Intelginisa xwe rakin , û li şûna wê , rêbaza wan nifşên muqedes ji nû ve bi çesibîn in ?

Destpêka nûbûnê , çareserkirina şaşiyan e , di her welatanên pêşketî de de , qatên Intelektul û Intelginis , serekên gelên xwe ne , di hizir û ramanê de , di bîr û bawerîyê de , di huner û afirandinê de .

Wê hêvî hebe , ku komcivandinên Intelektul û Intelginisa Kurdî li Başûrê-Rojavayê welêt , li ber siha mirinên nemir , şivîlekek bi ronî be , ji destpêka nûbûnê re.

* Bi navê navenda PEN a Kurd , bi helkeftina çil rojiya koçkirina helbestvan seydayê Keleş , em sersaxiyê ji malbat , dost û hevalên seydayê Keleş re dixwazin , ji Yezdanê pak û dilovan hîwadarin ku cihê wî buhişta rengîn be .

Darbesta termê dewleta Tirk û pêvajoya tevgera rizgarîxwaza Kurdayetiyê li bakurê Kurdistanê

Di daxwazên tenhayî û aştîyane de, sebir û aramî, bingehên sereke ne ji avakirina roleke berbiçav ji armancên van daxwazên mirovane re. Lê, daxwazên azadî, serxwebûn û nasnameya welatan, bawerîyên dilêr û pola ji wan re pêwîstin, ji bo ev welatên ku li nasname û azadîya xwe digerin, karibin bingeheke qewîn ji xebata tevgera xwe û paşerojeke bê tirs re ava bikin.

Piştî dirêjahîya kar û xebata salên bêwestan, ji bo peydakirina warekî serbixwe û berbiçav ji Bakurê welêt re, îro roj eynî karê bêwestan li ber xwe dide, ku ne biweste û ne bikulibe.

Dewleta Tirk, piştî ku têra xwe ava gola Wanê çikand, li şûna wê avê, xwîna gelê Kurd rijand û bi taybetî rewşenbîr û ronakbîr, îro dixwaze xwe li ber çavên cîhanê bike ferişt û dîsa li ser hesabê xwîna gelê Kurd, lê bi şêweyekî diplomatik, xwe li nav raya navneteweyî bike welatekî aştîxwaz û demokratik.

Dema min nûçeya girtina mamosteyê birêz Haydar Işik ji rex dewleteke mîna dewleta Almanya ve bihîst, bi tewana hevaltî û rêberîya wî ji rêxistina PKKê re, ku ev rêxistin li nav qada navneteweyî qedexe ye, rastexwe pencên deweleta Tirk yên jehrkirî li ber çavên dîroka çûyî û dîroka hemdem, ya vê dewletê xwe di çavên mirovahîyê de careke din so kirin.

Îro gelê Kurd tev, di wê bîr û bawerîyê de ye, ku dewleta Tirk, şerekî qirêj, ji şerê çekdarî qirêjtir û gemartir, li Bakurê welêt organîze dike, girîngtirîn armancên vî şerî, kuştina hest û giyanê inteligensên resen e, û vemirandina raman, bîr û bawerîyên intelektuelên payebilind e.

Dema ev dewleta xwînrêj û xwînmij, bixwaze kesayetîyeke balkêş, yan rêxistineke xwedî cih û bi nirx di nava civaka Kurdî de, ji ber çavê xwe winda bike, yekser kirasê mirovahîyê li bedena xwe dike, û dengê hawarên sexte berdide asman, ku - xwedê giravî - terorîst bela xwe ji wan bernadin. Ev terorîst kî ne gelo? Bê guman tev keç û xortên Kurdin, ku jiyana xwe bêhampa ji bo roja azadîyê dikin qurban, ji bo felat û wekhevîyê. Eger ev leşkerên serê çiyan îro bûne terorîst, gelo çima dewleta Tirk sedemên rast û durist ji vê terorîstîyê re, ji raya giştî re diyar nake ???

(Azadiya Welat) girt, ji ber ku ew yekemîn rojnameya rojane ye di dîroka gelê Kurd de, bi zimanê Kurd - tîpên latînî belav dibe, ew bi şev û rojan li ser pêyan radiweste, ji bo pêşvebirina pêvajoya çand û zimanê Kurdî, dema mafê rewşenbîrî, çandî û rojnamevanî, li dewletekê, ku xwe demokratik dibîne, werin qedexekirin, mirov dikare çi navî ji bilî terorîstiya hizir, bîr û bawerîyê lê bike ?

Ji bo kurdperwerîya birêz Ebdula Demirbaş, ku wisa miorvhez û aştîxwaz e, ji bo doz û daxwazên wî ji pirrengîya çandî û zimanî, vê dewleta dîktator ew ji karê şaredarîya Sûrê avêt.

Ji xwe ne hewcedare, ku mirov basa gefên wêrankirina bajarê Heskîfê bike û veşartina Kurdayetîya dîroka resen ya keleha Bedlîsê ji rex vê hikûmeta bê wijdan ve.

Ev kurttirîn nimûne bûn, derbarî şerê Tirkiyê yê gemar li ser zanist, inteligens û intelektuelîya kurdî, ji xwe kiryarên wê yên şofinîzim û xwînrêj bi rêka oparasyonên wê yên leşkerî, derbarî sivîlên Kurd nayên hejmartin.

- Ev qada ku wisa şerê terorê dikin, çima rê dane û didin dewleteke mîna Tirkiyê, ku mezintirîn make ji teror û terorîstan re? Miletekî mîna gelê Kurd dagirker bike? Bi hezaran keç û xortên wan di binê zindanan de bikuje û birizîne ? Zevî û çiyayên wan bişewitîne? Gundên wan wêran û bê jîn bike? Gelo ev ne terorîstî bi serê xwe ye ???

Ev dewlet dixwaze, di bin siha teroristîya PKKê de, armancên xwe yên biçûk û mezin, bi cih bîne , lê mezintirîn armanca wê, wêrankirina herêma Kurdistana azad e, ji xwe armanca wê ya ji mezintirîn mezintir ewe, ku Kerkûka dilê Kurdistanê bike Kerkûka dilê Tirkiyê.

Piştî gotinên dilêr û mêrane, yên serokê herêma Kurdistanê birêz Mesûd Barzanî derbarî Başûrê Welêt, Tirkiyê har bûye, bi gezan dire tixûbên Başûrê Kurdistanê, General, siyasetmedar, Ertist, Qirag, Stirî û Kevirên vê dewletê, bi şev û rojan dixebitin û kar dikin, ku tewan û gunehan biafirînin û tevgera rizgarîxwaza Kurdistanê li her çar alîyên Welêt û li tevayî cîhanê bi van guneh û tewanên amadekirî, li nav qada navneteweyî bi sûc û tewan bikin û pirsa doza Kurdayetîyê xerab bikin.

PKKê, beşeke ji tevgera miletekî, eger ew terorîst bin, bê guman tiştekî dewrebare ku miletek ser û ber terorîst be, mezintirîn guneh ewe ku ev milet di bin pêyên dewletek terorîst de, mîna Tirkiyê, di nava birîn û golên xwînê de, bi dirêjahîya çerx û salan binale.

Mamoste Hayder Işik mirovekî Dêrsimî ye. Dêrsimê rojekê ji rojan xwe radestî dewleta Tirk nekir û serê xwe ji oprasyonên wê re netewand, dema ku pênûs di çavên dijminan de dibin kelem, wê ev dijmin bi hemû hêzên xwe ve, vê pênûsê, ne bi tenê bişkînin, lê wê bisotînin û xulîya wê di binê heft deryayan de bitemirînin.

Pênûsa mamoste Haydar Işik, li ser sînga dewleta Tirk, mîna çiyayê Dêrsimê ye û ji lew re doz û xwesteka wê ewe, ku vî çiyayî bi çi şêwazê be, ji ser sînga xwe bide alî.

Li ser maseya berjewendîyan di navbera Almanya û Tirkiyê de, mamoste Haydar Işik bi tewana hevaltî û rêberîya rêxistinekê, ku ji rex raya navneteweyî ve qedexekirî ye, hatîye tewanbarkirin.

Îro tevgera rizgarîxwaza Kurdayetîyê, li çar alîyên cîhanê, hêdî…hêdî nêzîkî hev dibe û ber bi kombûneke birayetî ve diçe. Ev nêzîkbûn, berjewndîyên Trikiyê ji hev tar û mar dike, sekeratên mirina wê li nav qada navneteweyî kêlîk bi kêlîk nêzîk dike, zordarîya desthilata wê ji ser kezeba miletê Kurd dide alî.

Emê di wê hêvî û bawerîyê de bin, ku rojek berî rojekê ev tirs û lerizandina Tirkîyê pêk were û beşekî din ji Kurdistana şêrîn û zêrîn felat û azad bibe.

Pêwîste her pênûseke Kurd û bi taybetî pênûsên ji Bakurê welêt, girtina mamoste Haydar Işik bi kûrbînî di ber çavan re derbas bikin û bi dilekî ji pola vê kiryarê şermezar bikin, bê dudilî, destên serketinê bilind bikin, dengên xwe bikin yek deng û guhên dewleta Tirk bi bangên xwe kerr bikin, ku pênûsa kurdî gihaye wê radeya ku dewletên mezin li ber dilopên diwêta wê dihejin û dilerizin.

Azadî ji hemû girtîyên rêka felat û kurdayetîyê re, bi taybetî xwedîyên pênûsên zêrîn, ku raya azad ji bo wan av û nanê rojê ye, mîna mamoste Haydar Işik.

* Bi navê Navenda PEN a Kurd û bi navê nûnerîya Navendê‏ li Başûrê-Rojavayê Kurdistanê , em sersaxîyê ji malbata Seydayê Keleş re dixwazin , û ji hemû dost û hevalên wî re , ji Yezdanê dilovan lav û tika dikin , ku cihê wî buhşta rengîn be

Di wê şeveqa sar û cemidî de , serê xwe ji bin lihêfa xewnên sipî û kabûsên reş derxist , li navbera maxên beştên şikestî , tebabekî , mêze kir , li xurînî , çixareyeke stûr pêça û bi agirê birçîbûnê vêxist , û hêdî …hêdî , dûmana çixareya xwe berda binê lihêfa sar û cemidî .

Dîwarên jiyanê , li ber çavên wî , bûn neynikên şikestî û kerizî , dîmenên zelal dikirin perçe .. perçe .

Bi laşekî giran , bi hestekî birîndar û dudilî , xwe girêda û berê xwe da cihê kar .

Zêrevaniya imbarên Genim , di / Mîra / de , karekî zor giran bû li ser milê wî , lê agirê birçîbûnê , goşt û hestiyan dide ber şewata xwe .

Di gel ku ew mirovekî bi wijdan û dest paqij bû , lê …, Iblîsên perîşaniyê car..caran berê wî didane çewalên Genim , her carê têra tenûreke nan , bi xwe re dibire malê .

Bi sedema vî Genimî , Mişk ji mala wî xalî ne dibûn , bibûn ji kufletê malê .

Jin û her sê zaroyên wî , ne li malê bûn , rahişte beroşeke orte , hineke ji Genim xiste binê wê , û li ser tifika zilim û zorê , bi rûnê stiriyên beyabanan , hêdî ..hêdî qeland , û bi jehra reş û sipî , ew Genim tevda û li hev xist .

Ji reqreqa tav û birûskên xedir , xiyanet û xapandinê , reqreq û lêdana deriyê malê , ku bê kilît bû , ew di cih de lerizand , lê … dema çav bi koma leşkerên dewletê ket , kevçî ji destê wî kete erdê û çavê wî ziq mane vekirî .

Susret û lerizandina wî dûm nekirin , , ew bi dahf û bêhnan , li pêşiya xwe ajotin ziandanê , bê pirs û bersev , laşê wî di nav Darên lêdanê de , bû mîna kirasekî rizyayî , tiştek ji dijûn û siqêfên wan seh nekir , bi tenê dengeke derbasî guhê wî dibû :

- Haaaa … dizê Genim , Tû û kê hevparên hevin ?! hûn Kurd ji berê ve diz û xayinin !! Te ev ceger ji ku ve aniye , ta wisa bi tonan Genim ji dewletê didize ??!!!!

Di gel ezara êşkence û lêdanê jî , lê … , qamçiyên peyvên wisa , dil û giyanê wî birîndar kirin , kawî û kerameta wî ji hev tarûmar kirin , nemerdî nekir û got :

- Em Kurd , ji we û rêberên we bi şeref û romettirin , min bi tenê çend çeng genim , bi xwe re dibire malê , lê… hûn welatekî ji Genim û Petrolê didizin ûûû …???

Sed mixabin … , ku peyva dawîn , di gewriya wî de , bû qêrîn û hawar , di bin darên lêdanê de , bi vemirandina qêrîna dawîn , mûma canê wî vemirî .

Mîna laşekî , yê lawiran , termê wî avêtin dawiya Pîkabekê zinger-girtî , û bê mehder ew avêtin ber deriyê mala wî , dema cîran lê kom bûn , berê Tifingên xwe dane wan û gotin :

- Laşê vî Segî !! bê deng , ji derveyî bajêr veşêrin , me silogan û xwepêşandan navên !!!

Piştî meşiyan , cîranan rahiştin termê wî û derbasî malê kirin , lê ji susreta qederê , terim ji destên wan hate xwarê , dema çav bi her sê zaroyan û diya wan ketin , li dora beroşa Genimê qelandî bibûn terim , ku ji birçîna binê beroşê paqij kiribûn .

Cîranan , çar gor , di hindirê malê de kolan , ew veşartin , deriyê malê bi zincîra perîşaniyê girtin û meşiyan .

Buharan tovên xwe belav dikirin û diçûn , havînan werzê xwe hiltanîn û bi kelkela rojên dijwar re dibuhijîn , Payizan pelên xwe rût dikirin û bi bayê re difiriyan , ewrên zivistanan barên xwe datanînin , bi berif û baranan re dibariyan , demê kir û ne kir , ku navê mala wî , di nav rûpelên ferhenga jibîrkirinê de tomar bike , nikarîbû .

Ji akama zilim û zorê , ta roja îro , tovê tiştekî li şûna mala wî kad nade , lê … çar darên Berûyan , bi serbilindî , vîn û deyaxê , bi berbangên rojê re û bi ronaka azadiyê re , li ber ava nejbîriyê , şaxên wan dikenin û pelên wan diçirisin .

* Ev çîrok min bi zimanê kurdî afirandîye , û di kovara Nûbûn ê , bi şaşî di beşê wergerê de hatiye belav kirin .

Ji ber ku evîn û azadî , du damarên hestyarin di dilê jiyanê de , ta bi mirovên xerab jî nikarin giyanê xwe ji van her dû dmaran bê par bikin .

Boyerên li ser evîn û azadîyê di jiyana gelan de bê pîvan û hejmarin , ew hewldanên bê rawestandin , ku li ber xwe didin ji bo kuştin û noqkirina , daxwaz û hêvîyên azdî û evînê , tev beravêtî bûne , ji ber mafdarîya van her du dozan , li nav tevgera jiyanê bûne lat û hêman , çendî tavên dijwar , ji barana xwînê bi ser wan ve bibarin , ne azadî û ne evîn serê xwe , ji radestî û dewrebarîyan re na tewînin .

Rojhilat beşeke dûmangirtîye di vê jiyanê de , ew her û her di ezmona pêşvebirina xwe ya civakî de têkdiçe .

Miletê Kurd netewek mezine , di nava tevgera Rojhilat de , ew di bin nîrê , sê civatên cuda de , û di bin agirbestên setemkarîya wan de dijîn , cih girtine , vê cudahîyê , zererek mezin gihandîye civaka Kurdî , wek pejirandina irf û adetên ku qet di dîroka me de , cihê xwe ne girtine .

Di pêvajoya azadîyê de , beşek ji armancên netewa gelê Kurd pêk hatîye , lê zevîyên evîn û hezkirina paqij û zelal , mîna çolistanekê bi stirî û kelemper mane , ti guhdarî lê ne hatnie kirin , ta ku bûne şikeftên tarî ji daxwazên dexsok û bi kîn re , û bi taybetî derbarî jinê .

Bê guman , kuştina jinan , ne ji irf û adatên gelê Kurde , lê di bin akam û bandore Ola Islamê , ev adet di nav xwe de xwedî kirine , bê ku hewl bidin bi analîzeke zanistî , piroblemên derbarî jinan çareser bikin .

Dema bavê Fatîma Sahîndal ew li welatê Siwêdê kuşt bi mebseta şûştina namûs û şerefê , hingê raya giştî ya Siwêdî , ew boyer bi tundî şermezar kir , û bi dilekî sotî gelê Siwêdî Fatîma di nava Qurinfilên sipî de kefenkirin û li kinîşta Opsala veşartin , lê sed mixabin ku li Kurdistanê , li bajarokê Başîqa , Dûaa keça 16 e salî , bi kevirên kerr hate recim kirin û di bin pêyên hov de hate veşartin .

Piranîya mêrên ku jinan di bin perdeya namûs û şerefê de dikujin , xwedî mebestên veşartîne , eger derkevin holê , hingê wê berjewendîyên wan têk herin , piranîya van perjewendîyan bi ezperistîyê ve girêdayî ye .

Em tev zanin ku ayetek taybet derbarî kuştina jinan di Qurana pîroz de hatiye , ev ayet taybet ji bo gelê Ereb daketîye , ji ber wan keçên xwe , di roja çêbûna wan de bi saxitî bingor dikirin , da ku ew keç di mezinbûna xwe de namûs û şerefa malbata xwe nelewitîne , lê di irf û adetên gelê Kurd de , boyerên wisa qet di dîroka wan de xuya ne bûne , vajî wê , di kultur û folklorê me de , dastan û çîrokên evîndarîyê bê hejmarin , piranîya wan ji Olên cudane mîna / Derêwêşê Evdî û Edûlê / û

/ Meryema File / , ji xwe di warê erotîk de , bi dehan şanik û dîmenên cor bi cor , di nava piranîya Lawik û Heyranokan de xemilîne .

Pirsa ku di nava pirsan de hatîye şewitandin , em derbasî sed sala 21 ê bûne , dem hatîye guhertin , çima gelê Kurd adeta kuştina jinan di nava civaka xwe de ta roja îro hiştiye û tovê wê ji kok ve ranekirîye ? çima hewl nadin ku vê adeta xerab , ku bê sinc û bê pirensîpe , ji nav rûpelên jiyana xwe bavêjin ? çima wisa bi gendelî , bi tembelî û sersarî kultur û folklorên xwe jibîr dikin , û cilbabê hizr û ramanên dijminan li xwe dikin ?

Ev jinên ku di bin şûrên tewna namûs û şerfê de , têne kuştin , bi du cihan işkencê dibînin :

2- Işkenceya sîkolojî , ku berî kuştinê û piştî wê , bê recim kirin , bê telqîn , bê şûştin û kefen , bê veşartin , bi tenê ava şûştina wan dijûn û barana ji tifan be !!!

Wê çavên hêvîyên me li wê kêlîkê be , ku piştî Kurdistana azad bûye xwedî destûr û Perleman , destûrekê taybet derxîne , derbarî kuştina jinan , bi mebesta şûştina namûs û şerfê û bi fermî dengê xwe tevlî dengê me bike :

Ta wê kêlîkê , emê Qewl , Lavij û Ayetaên ku xwendina wan li ser Jinên kuştî qedexene bixwînin , di serê wan de ( Dûaa ) ku bi wî şêweyê hovane bi kevirên bilok hate recim krin , û bi rondik û hêsrên ji çavên mirovahî û mehrebanîyê dibarin , emê can û cendekên wan ji ava tif û agirê dijûnan tahir bikin .

* Piştî min ev gotar di malpera navenda PEN a Kurde belavkir , nû boyera bûka qurinfulên sipî yên Siwêdê

şehîda hemdem li nav gelê Europî / Fatîma Sahîndal / hate bîra min , min jî xwest wê boyerê careke din bînim bîra xwendevan .

( ji rojekê re, di sînga seranserî salê de jîndare, ji ronahîya yadîyên her Adaran re, di roja 14 ê xwe de)

Bê guman, ez niakrim mîna kekê xwe yê mezin mamoste Kakşar Oremar gotareke zanyarî li ser Newrozê binivîsim.

Lêêê …, ji nasbariya zor û setema li ser vî welatî û Ji kîmkîma evîna siruşt û deyaxa wê, tenha ez karim agirê vê Newrozê , bi Bilûra Buharên geş û bi hêvî re, bi sirûdên xewnên ezel re, bi agirê lawînî û dilsoziyê re , gurr bikim.

Hawar û qêrînekê, ji azara girtiyên zîndanan, û êşa birînên birîndaran.

Ji Hyranokê, wê Mem û Zîn , ên hemdem – bêyî ku gustilên xwe bi hev biguherin – di hembêza her Newrozeke zindî de, gulîzarên evîn û xoşewîstiyê, bi ava ramûsanên ber-êvarên bê xatirxwestin, avbidin.

Ji Qêrîn û hawarê, wê refên Kevokên sipî, bê tirs û bê saw, bi doza felat û azadiyê re, hêviyên aştî û tenahiyê re, di asmanê Kurdistanê de bifirin.

Newroz, şeveke bê xew û bê razane, bi şevbuhêrkên mest û şehlewend re, buharê li ser keviyên lêvên sermediyê dibuhujîne.

Em sirûda xakê, di guhê demên dêrîn û yên nûjen de hişyar dikin, hêvî û xweziyên bûyî, di mista destê jiyanê de dikin xak, li nav wê xakê, em tovê jiyanên nû diçînin û ji hebûna xwe, em hebûnê diafirînin.

Dijminan xwestin, me li ser rêkên windabûnê peya bikin, lê hebûna me li wan bû volkanên peqiyayî.

Xwestin me bikin êzing, ji agirê Nwerozên me re, me bikin qurban ji daxwaz û xwezîyên me re, lê Agirê Newrozê li me bû ronahî, û li wan bû reştarî.

Efsaneya Ronahî û Tariyê, di dilê buharên me de bû sembol ji deyaxa hilmet û berxwedanê re, ji pîroziya netewe û niştimanê re.

Li ber agirê vê Newroza geş, Te pirsek ji baxê dilsoziyê kir , li ser rewşa Pênûsê li nav tiliyên Jinên Welatê me ?

Bi Pênûsa Jinên welatê me, li her çar aliyan bê cudahî, ronaka tîrêjên evînê tê vejandin û zelaliya wê zelaltir dibe, mîna zelaliya dildariya Kejal Brahîm Xidir, ku weha ji evîndariyê re nivîsandiye :

Di her pênc qamên nimêjê de, ez tiliyên xwe, bi barana çavên Te dişom, û li ser rûpelê dêmê Te … nimêja evînê dikim …)

Te dît mamoste ? Eve evîn, bi pênûsekê, li nav tilîyên Jinekê ji welatê me.

Pirsên xewnan, mîna rewrewk û leylanên bê tixubin , li ser şopa tîbûna rojên çol û beyabanan , derbas dibin.

Lê xewnên azadiyê, agirên geş û nevemirin, ji geşbîniya dilê jiyanê re,

ew ne tenê geşbîniyê vedijînin , ew zingara li ser kilîtên felatê bi camkaxeta deyaxê paqij dikin , şîniya ku di çavên rojan de, bi cih bûne dişon , rêkên vegerê li ber xewnên reviyayî, vekirî dihêlin û li şûna her keser û kovanekê , şitlekê ji darên tenahî û aramiyê diçînin.

Newroz, bingehtirîn xewn bû ji bo felat û azadiya Gelê me, aliyek ji vê xewna nemir pêk hat, bi hêviya wê rojê, ku roja Welatê Rojê, bi hêzên ronahiyê re, di asmanê azadiyê de, bibe yek Roj, û Tîşkên vê rojê, li çar goşeyên vê Cîhanê bibin semyan.

Min Mûmek, ji hêsir û girnijandinên vê Adarê, bi pîzotekê ji agirê Newrozê vêxistiye, û ez wê li ser maseya Zanyarî û polîtîka Kurdayetiya resen datînim.

Li şûna her hawar û qêrînekê , emê xwendin û zanînê , bi ronak bikin …

( Guleke şermîn ji navenda çanda Laleş ê re , ya çand û rewşenbîriyê )

Kurd û Kurdistan , mîna çiyayên berz û bilinde , ku di bin pêyên zilim û zorê de ji hezarên salan ve nehatine qirkirin , ev nav bûye durişmeke zêrîn li ser zimanê dîrokên dêrîn û hevçerx , di pêvajoyên serhildan û berxwedanên vî miletê leheng de , rojekê netewa xwe binpê nekiriye , Kefenê cangoriyan li ser destan bû , û di nav dryayên ji xwînê pêvajoya xwe berdewam dikir .

Yek ji karwanên vê pêvajoya serfiraz , ji bo parastina ziman , nijad , kultûr û pêmayên gelê Kurd , Ola Êzdiya ye , ku ta roja îro ev Ol bi nijadpirsteke Kurdewarî , Kurdayetiyê li har çar aliyên cîhanê diparêze .

Ji ber ku gelê Kurd , hewl dide bi rojgara golobalîzmê re bimeşe , û ji şoreşa hevçerx û pêşveçûnê bêpar nemîne , rêbazên hemdem li pêşiya riya xwe datîne û şivîlekên ku paşvebirinê li ser geliyê pêşketinê rast dike , bi ronakbîriyê digre .

Ji ser dema , gotina ronakbîrê Emrîkî Samoêl Hintington (dijberiya Şaristaniyan ) û ta roja îro , welatên rojhilat hewl didin ku vê nerînê û hem jî nerînên welatên Rojava , bi taybetî Emerîka û Uropa , ji ser xwe bi tevayî , û ji ser Ola Îsalmê bi taybetî bugherînin , lê boyerên 11 / siptembrê / 2001 ê , ew hewldan bi xwe re herifandin , nav û rola Ola Îslamê li nav wan kambax tir bû , bi wê derba xedar Rojavayî bi birînên miletên bindest hestdar bûn , hingê bi ber firehî rê li ber mafxwazên doza miletan , mirovahî, aştî û tenahîyê vebûn , ew reştariya li ser miletên bindest bû ronahî , di pilanên avahiyên nû de welatên Rojava dest bi pirojeyê Rojhilatê mezin kirin û nexşeyê nû ji Rojhilat re li ber xwe

Bê guman , gelê Kurd , mezintirîn netewe li Rojhilatê , ku li nav dewletên cîran hatiye perçe kirin , lê .. di gel vê perçekirinê jî , rojekê vî miletî netewa xwe bi netewên din re ne buhujandiye , ji bilî Ala Kurdewariyê tu Alên din hilnedane – ez boyerên serdema Xaçparêz û Osmaniyan u hwd ..nayênim zimên - , rojekê Ala olperistiya fanatîk û hişk cihê xwe li nav rêzên azadîxwazên Kurdistanê ne girtiye û ez ne bawerim wê rojekê cihê xwe bigre .

Eger mirov , nerînekê intelektol , bide rewşa miletê Kurd li tevayê cîhanê û bi taybetî li Başûrê Kurdistanê , piştî ketina Bexdadê di Nîsana 2003 an de , wê bighêje serencamekê kûr û bi havil , ku ne Ol , ne Êl û Hoz nikarin giyanê Kurdayetiya li nav gelê Kurd biçirînin , ev bîr û bawerî yekemîn stûne ji bingeha azadiya Kurdistanê re .

Li devera Şêxan ê , ku nû ji bin destê rêjîmeke zordar rizgar bûye û ronaka azadî û zanyariyê bi derengî gihiştiye wê deverê , bi sedema boyereke civakî , ( Dara Zingila ) li meydana Melek , li geliyê Laleşê , li zingilên hawaran da , da ku her dilsoz û welatperewrên Kurd li ser dûmana reş ku ji agirê xezeb û fêlbaziya dijminên gelê Kurd , ku li asmanê Şêxan hilbû bizîvire , û destê alîkariyê dirêjî vemiriandina vî agirî bike .

Bê guman , hikûmeta Herêma Kurdistanê kêmasî di vemirandina vî agirî de nekir û helwîsta Mîr Tehsîn Beg ê Êzdiyan , bi rêbaza Kurdayetiyeke resen û aqilmendiyeke hekîm , agirê dijminên gelê Kurd li erd-bejiya wan vegerand .

Hewldanên wan pencên jehrkirî , di bin perdeya boyerekê civakî de , ku xwedî armancên çiravî bûn bi van helwîstên cegerdar tev têkçûn , ew armancên reş , mebesta pêşîn û dawîn ji wan re , çirandina can û giyanê Kurdayetiya miletê Kurd e , ew nizanin ku Êzdî resentirîn koke , ji bingeha miletê Kurd re û çiyayê Şingalê û devera Şêxan perçeyeke pîroze ji xaka Kurdistana azad , ew nizanin ku têkçûn û çirandina di navbera Sinee û Şîee de , li nav gelê Ereb û bi taybetî li Îraqê , nikare rêka cogên têkçûnên wisa , li nav miletê Kurd veke û bi taybetî li Başûrê Kurdistanê , ku bûye Qublegeh ji hemû Kurdên cîhanê re .

Li cîhanê tevî , eger miletek hebe xwedî dû Hec , ew miletê Kurde , dema ji Heca musilaniyê li bajarê Mekkê vedigerin û berê xwe didin Heca Kurdayetiyê li geliyê Laleşê , bi ava Kaniya sipî destlimêj digrin û li ser zeytûnên darên Şêx Adî difitirin .

Dema Papa yê Vatîkan Binidêkt ê 16 an , di simînereke xwe de , li bajarê Miyonix li Almanya , li ser zimanê Impiratorekî Bîzentî , rexne li Ola Îslamê kir , agirbestên xwepêşandanên welatên Rojhilat careke din rijiyan sikak û kolanan , û kopiyeke pirokratîk ji Fîlmê karîkatorên rojnamevan Karistin Yostê yê Danimarkê , careke din derket holê , bê guman karên wisa hov û ne şaristanî , dibin daxên reş li ser aniyên welatên xwe , miletê Kurd di mijarên wisa de ji xwe haydare , ne vexwarina zemzem û ne ya zilindarê di peyalên Olê de , li xwe heram kiriye , ku Selahedînên hemdem li nav me peyda bibin jî , wê ji Amedê ta bi Mehabadê rizgar bikin , da ku kesek nema bibeje :

Ev armanc ji dewletên ku Kurdistan dagirkirine , berz û zelale , lewre hewldanên fêlbaziyên xwe çalak dikin û li saza oldariya musilman û êzdiyan didin , lê .. ava Kaniya Sipî li ber tofana ava Reş paqij û zelal dimîne , eger di nav qada navnetewî de nîşana musilmaniyê herdem Şûrê serbixwîne , nîşana Kurdayetiyê aştî û tenahî û aramîye .

Ji bo ku boyerên wisa nexweş li nav gelê Kurd nema peyda bibin , ev dueya ku li bal Êzdiyan ji bo mirinê ye , lê min ji bo jiyanê bi kar aniye , jiyaneke bi aştî û aramî di hembêza welatê tenahiyê de ,