Kitêbeke Enwer Karahan ya nuh ji nav weşanên DOZê derket. Ev kitêba ku ji çel nivîsan pêk tê, bi navê “Ceribandin”ê hatiye bi nav kirin.

Min dît… Min dît ku bayekî zîz hat û xortaniya me bi xwe re vîz kir. Em kirin mîna çiloyê li sikakên qeşmeran ku li ber xezeba bayê kur ketibe; mîna lema tûtina ku şeqşeqî bûbe û bi ser koka xwe de porxinî be... Bayî her fîkand û em jî bi xwe re hejandin.

Me jî halan di hev de hilda, bêyî ku em kumên hevdu bi pênc pereyan bihesibînin. Em bûn leylan û perwane, me bar li hev îşkkir û berî da qiyameyî.

Me zilam li ber çavên xwe nedîtin! Me ji sîya xwe re got, ”kiş” be! Pozê me bilind, lê bi rastî jî nefsa me piçûk bû. Em rojê li paleyî û palûteyekê bûn, ji ber ku em hevalên feqîr û fiqareyan bûn.

Min dît… Min dît ku li orta sûkê, bi guleyên qatilên ”qesasnediyar”an re, ew zarokên ku li ber destên me mezin bûbûn bi dev ketin erdê; xortên naşî, nîvtahzî ji paş bûkên serbixêlî hatin derxistin. Tiliyên destên bihine li paş wan hatin kindirkirin, seet û hingulîskên zavatiyê jê hatin şêlandin; serê sibehê kumê bixwîn ji serê zavayên sêrokî hatin kişandin; haware porkurên dayikan bi ser du dilop xwîna pozberanan de bû fermana ku heta bi ber perê ezmanê nedirûtî ve bifûre...

Min dît… Lîrandin û fermana li ber deriyê zindanan, def û zirnaya aşiqan, firîna teyrên berateyan û xeşîmiya di pêxîla neyaran; di asoyê xeribiyê de, di bextê evîna nejidil de, di her şeveke xalî de; di qefesên minafiqan de, di rêzên nivîskarên nebextewar de, min dilşikestin dît…