Fesadên Fesadxanê

Zinar Qelemşûr-04/09/07-Stenbol-Cihê ku piraniya rojnamên tirkan lê derdikevin, Stanbolê, Caxeloxlu, ye. Berê jê re digotin ”Babêalî”. Ewder îro jibo rojnamevanên tirk bûye fesadxane. Yanî çiqase fesad hene li fesadxanê kom bûne û fesadiyê dikir. Ji roja ku pirsa demoqrasiyê ketiye nav gelê dinyayê karê şanogeriyê, nivîsandina pirtûkan, filîmên rexnegir, şêrên rexnegir, pesindan û rojnamevaniyê jî dest pêkiriye. Rojnamevanên dinyayê başiyê bi başî didin nîşandan û xerabiyê bi xerabî didin nîşandan. Cihê ku ceng, nekokî, zilim, feqîrtî û nexweşî lêhebin, rojnamevan di bin şertên giran de diçin wir. Tim kefenê wan bi wan re ye. Gelek têne kujtin. Ew kes çima diçin cihê wisa tirsmezin? Çima ew rihê xwe davêjin tehlîkê û bi zanebûn berê xwe didin riye çûn û nehatinê? Ew dixwazin serpêhatiyê di cihê wê de û bi çavên xwe bibînin. Ew dixwazin serpêhatiyê bê alîgir ji efkarê gelê cîhanê re bêjin. Şanogerên ku rast dibêjin, gelek cara ji qîbelê tîranan ve bi rengekî hovane têne kujtin. Lê hevalên wan qelemama wan rola wan digrin û li hemberî nemirovana şerê demoqrasiyê didomînin. Hersal mirov dibihîze bi çend rojnamevan têne kujtin, girtin û eşkencekirin. Kar û xebat jibo heysiyet û kerameta însaniyetê ye.

Lê rojnamevanên tirkan li tirkiyê karekî din dikin. Karê wan dijminiya xelkê ye, fesadî ye, bêbextî ye û telaqreşî ye. Ji roja me dîtiye, sê gel hedefa rojnamevanên tirkan bûn; 1-Yunan, 2- Ermenî 3- Kurd. Tirk dixwazin têkevin nav yekîtiya ewropa. Yunan û Qibris endamên ewropa ne û perçek jê ne. Bê izna wan tirk nikarin bibin endamê ewropa. Ew êdî newêrin dijminiya Yunan û Qibrisiyan bikin. Ewropî têr in. Tirk birçî ne. Weke mirîşka birçî ku tim xwe li ser bindera ceh dibîne, ew jî ketine ewropayî di xew de dibînin. Jiber wê sedemê ew nikarin dijminiya wan bikin.

 Piştî ku dewleta Rusya çilvirî, Ermenî jî bû serbixwe. Serokê dewleta Ermeniya hemwelatiyê Emerîka ye û peymana leşkerî di nav wan û Rusya de heye. Sing jiber mêkutê giran diçe. Ermeniyan hinekî daxa xwe li Ezerbeycaniyan berdan û herêma Qerebaxê ji wan standin. Tirkan pir dûvikê xwe rewçikandin lê jiber herdu sedeman wan nikarbû tiştekî bikin lê sînorê xwe li wan girtiye û nahêle kes ji aliyê wan ve bazirganiyê bike. Ew yek li xweşiya ewtropa û Emerîka diçe.

Lê tirk bi hemû hêl û qeweta xwe dijminiya Kurdan dikin. Li başûr Kurd di bin şemsiya Emerîka de têne parastin lê Emerîka qet naxwaza nekokiya nav xwe û tirkiyê kur bike. Wextê tiştek diqewime, ew zû gowê pisîkê bi kayê dinixumîne. Ev 57 sal in ku Emerîka û tirk hevalbend in. Melzemê leşkerê tirkan ji A yê heta Z yê ji Emerîka ne. Gelek hevbeşiya wan di saziyên bankan, şirketên mezin û parastina dewletî de hene. Ew dixwaze çoxatiya xwe li navrastê bi cih bike. Hinek rejîm û sîstemên ne bi dilê wî hene û ew jibo serraskirinê di pîlanê de ne. Elleh û bismileh hê Kurd nû dikevin deftera cîhanê. Ez bi xwe Emerîka bim, ez dostê 57 salî zû bernadim û nakevin dûv nêçîreke ku di xeybê de ye. Lê Kurd jî loqmek xerab nîne. Wlatê wan zengîne. Ew jî  mîna cihowan fêrî dek û dolaban bûne. Lê li gorî Emerîka nê şîş bişewte û ne jî kebab. Du morikên şîn bi Emerîka re ne. Ew yekê dide Kurdan û ya din dide tirkan. Jiber wê sedemê tirk ji aliyekî û Îran ji milê din ve topan davêjin Kurdistanê. Emerîka dixwaze çend gulan berde Îranê lê rewş li Îraqê virikek bibêhn e. Melên Îranê sed ders dane îblîs û dixwazin zû Emerîka werînin lîstikê. Tirk jî ji vê virikê fêdê dibînin. Îran û Tirk Çiyayê Qendîlê dikin mahne lê Kurdên başûr jî zanin ku ew Qendîlê xerabikin dîsa Îran û Tirk nasekinin. Jibo Kurd efkarê cîhanê agahdar bikin, ew tim destê dostaniyê dirêjî drawsên xwe dikin. Hemû li ser mas satrencê gihane hev. Her yek ji wan dixwaze ferezîn, rex û fîl biparêze û reqîbê xwe mat bike.

Em werin ser fesad û fesadxanê. Fesadên Deriyêbilind bi yek dev û dezgehî bûne Beko ewan. Wey li wî ku zêdetir qelema xwe bikar bîne, şerê Mam Celal û Mesud Barzanî bike. Yanî li tu welatên cîhanê kes yên mîna Emîn Çolajan, Oqtayî Ekşî, ozkok û hevalên wan weke rojnamevan qebul nake.

Li tu warê cîhanê kes weke wan bahsa leşker û zabitan nake. Serê gotinê û dawiya gotinê ”Ha paşa wiha gotiye, ha zabitê teqaud wisa xeberdaye, mezinê leşkaran wiha gotiye lê şirova gotina wî bi vî rengi ye, wî jina xwe dans dikirin lê mana wê tiştekî din bû”.

Yanî wey li wî zirtikvanî ku navê zabitekî binvîse û pasnê wî bide. Li hemû dinyayê leşker karekî cuda dikin. Karê wan perweda leşkeriye û ji civata medenî dûr in. Gelek dewletên dinyayê dixwazin nîzama leşkerî rakin. Wextê xeter çêbibe, her kes dê welatê xwe biparêze. Bi piranî zabitên tirkan pirtukan naxwînin, dev şirin, zimanekî ne li gorî xelkê bikartînin, zimanê leşkerî bikar tînin, nizanin bi kesên medenî re bijîn, internetê bikar nayîn lê sîdên wan hene, hinek rojnamevan ji wan re kizîrtiyê dikin û li ser navê wan wî karî pêktînin.

Di heqê pasindanên wan de fesadên fesadxanê bi hev re dikevin pêşbirkê ka bê kî wan pir dide nîşandan û zêdetir wesfê wan dike. Yanî ev fesad qet li cîhanê nagerin, nabîn û temaşa nakin. Ji bilî wan kî wesfê generalan û zabitan dike. Heta zabit li ser kar in, gelek leşker di bin emrê wan de ne, li wan didin û xeberan ji wan re dibêjin. Wextê ew teqaud dibûn, leşker tune, ew ferman bikin, di malên xwe de eciz dibin û dixwazin hinek wan bidin axiftin. Qenalên tevizyonan pir in û herroj hineka ji wan didin xeberdan. Zabit jî xwe weke zeynoka heftê salî qure dikin û pasindan li xweşiya wan têt.

Zeyno heftê salî bû, qet zarok jê re çênedibûn û tim bi wê hesretê dijî. Zilamê wê ji mêvanên xwe re çav dişkand, di bin simbêlan de dikeniya û digot:

-Elhemdulilleh! Zeyno bi halekiye.

Zeyno jî xwe giran dikir, dengê xwe nedikir û weke ku rast be, wê rola xwe dida nîşandan. Dawî yekî ji civatê bi dizî ji xalê Remo pirs kir:

-Erê, bi rast xaleta Zeyno bihemle ye?

Xalê Remo li zilam meyze kir, keniya û got:

-Kuro! Lavo! Tu ava çemê Firat û Dîcle berde ser canê wê, ew êdî nema ter dibe. Lê heta ku ew sax be, ew bi hêvî ye.

Di destpêka komarê de serokê generalan demekê hertişt bû û hertişt bi destê wî bû. Hikmê qerekoş bû. Yên niha jî bi wê xewnê dijîn û fesadên fesadxanê jî weke zirtikvanên afran destên xwe ji wan re li hev dixin û wan weke dîkê şerî li çayxane şerê dîkan kom dikin. Zirtikvan li ser navê wan şerê PKK, YNK û PDK dikin, wan û partiya Ehmed Tirk berdidin hev. Gunehkariya mirov j iwan re bêje ”rojnamevan”.

. Şerm xasasiyeteke pir bi nirxe û di nefsiya mirovatiyê de heye, wextê mirov wê bide ber pê, mirov ji nirxê mirovatiyê dûr dibe. Fesadên fesadxanê ketine halekî bêşexsiyet.