Di çilê havînê de du heval li navenda Diyarbekirê ji xwe re digerin. Navê yekî ?êxo ye û navê yê din jî Miho ye. Kincên tenik li ser wan e, ji ber ku baweriya wan bi yê jor pirr heye…
Nîvsaetek derbas dibe derbas nabe, dibe xumîniya baranê. Mîna tu kwîzekî avê bi ser wan dakî, ?ilûpil dibin. Herdu heval li xwe dinêrin, li hev dinêrin û bi hev re li jor dinêrin.
?êxo dibê:
Ev çi gosirmetî ye law! Çilê havînê û ev ecêb!…
Miho lê vedigerîne û dibê:
Lawê nizanim çi! Havîn e, dinya germe û wext jî wextê zebe?an e. Tu ji dêleva wî bûya, te yê çi bikira? Ê wî jî can e ma ne bahcan e. Mahdê wî çûye zebe?an û xwariye. Wek tu dizanî, zebe? jî hemû dibe av. Xwar, mîzê zor dayê û beliqand bi ser me de…
Li ser bersîva Miho, ?êxo dibê:
Ê bavê min kê jê re gotibû zebe?ê Diyarbekirê bixwe. Bila nahlet li çavê ?êytên bianiya û zebe?ekî Edenê bixwara…
Rast e, kekê Fêruq beriya ku mirov zebe?ê welatê (amed) bixwe, divê mirov hinekî bifikire :))))9)9