De were nenivîse û serê wan nexe quzê dêya wan. Li Tirkiyê her zinêkarî tê kirin, gûyek namîne ku nayê xwarin. Xelk hew wêre ji mala xwe derkeve der. Ev jî ne bes e, îcar bi dek û dolaban digrin ser malên xelkê û wan di?elînin.
Li bajarê Antalyayê, çend qûnekên Tirk cil û bergên doktoran li xwe dikin, digrin ser malekê û dibêjin: „Em doktorên malê ne“.
Her çiqas jinika reben (Selma G a 28 salî) dibêje: „Bavo welle û bille ez ne nexwe? im, ti?tekî min tuneye“ jî, lê ew her dibêjin: „Naaaaa, nabe. Ê?a beraz û mirî?kan hatiye, emê çend derzîyan li te xin, çi dibe û çi nabe“ û du derzîyên ku naveroka wan nayê zanîn li jinika reben dixin. Pi?tî derzîyan, jinik bêhi? dikeve, herdu kes zêr û zîynetên jinika reben didizin û direvin diçin.
Werhasilî kelam, pi?tî jinik bi ser hi?ê xwe ve tê, dibîne ku hasil gihaye Mûsilê, ne zêr hene û ne zîynet. Ew zêr û zîynetên ku bi keda xwe kirîbûn, hatine dizîn. Lê jinika reben dîsa jî ?ikira xwe tîne û dibêje: „Ba?e ku wan dêqehpan dest neavêtine min û zarokên min jî“ û li çoga xwe dixe.
Aha rew?a Tirkiyê ev rew? e gelî lotikvanan. Law hay ji xwe û tilîavêtinê hebin. Derî ji kesekî re venekin û li doxîna xwe miqate bin babam. Rebena Selma xanimê zêr û zîynet li ser kirin, hûn jî qûna xwe li ser lotikên Tirkan nekin û hûn sax..
Antalya
Mazlûmê me got: Bê tifaq jiyan nabe!
Ha bratîya gelan, ha bratîya mişk û pisîkê
Erê keçel e, lê qeraseyekî zilama ye