Îrfanê Geverî yê Marîfanî, bi bra û çend hevalên xwe ve diçin dizîya ?itû (zebe?) an.
Zevîyê ?itûyan li kendalekî ye. Li jêrî zevîyê zebe?an, zevîyek din heye, cihê wê de?t e.
Bra û hevalên Îrfan li pey hev rêz dibin. Îrfan ?itûyan jêdike û li ber brayê xwe ve gêr dike/ digidirîne. Di dema gindirandinê de zebe?ek bi hêz tê û li serê brayê wî dikeve.
Bi lêketinê serê brayê wî dê?e, ?itû jî dipelixe û ava zebe? ya sor di ser rûyê wî de di herike.
Brayê Îrfan wisa hizir /goman /bawer dike ku serê wî ?ikestîye û ew xwîna serê wî ye di ser rûyê wî de diherike, dike qêrîn û girîn.
Îrfan jî bi ser brayê xwe de diqîre û dibê :
– Kuro neke girî qe?mer! Em diz in-diz, ma diz digirîn kurê kerê?
Îcar ev jî mesela me û hinek siyasetmedarên me ye.
Hinek siyasetmedar yan partîyên me wek wan dizan jî nayên. Dizên ku girî ji xwe re wek kêmanî û bêxîretîyê dibînin, ji hinek siyasetmedarên me wêrektir û bi xîrettir in. Ciwamêran hê ?eqamek li wan neketiye, hew we dît ji holê reviyan, teslîm bûn û dest bi înkara eslê xwe kirin.
Law ma serketin bê bedel, bê xwîn û bê pîkolî dibe oxlim?
Ma hûn wek Îrfanê diz jî nayên yaw, wî!
Mazlûmê me got: Bê tifaq jiyan nabe!
Ha bratîya gelan, ha bratîya mişk û pisîkê
Erê keçel e, lê qeraseyekî zilama ye