Li gundek ji yên derdora Mêrdînê camêrek hinek esebî bizina xwe ya berhavêtî dixwaze bifiroşe. Niv axayek tevî peyayê xwe bizinê dibînin û lê dibin kiryar. Nîyeta nîvaxa hinek qeşmerî û henek kirine.
Nîvaxa ji xwedîyê bizinê re dibê: “Bizina te stewr e an avis e, heke avisbe ezê bikirim.”
Ew jî dibê: “Vaye peyayê te li ba te ye bila lê binere, ew pisporê wî karî ye.“
Peya li bizinê dinere û dibê : “Avis e.”
Axa parê wî didê û bizinê dibe nav pez. Çawa bizin dikeve nav pez, nêrî li dor dizîvire û bizin tê nêrî.
Axa bizinê tîne û ji xwedîyê wê re dibê: “Bizina te ne avis e, stewr e, te ez xapandim. Min bizina te bir nav pez nêrî xwe avê te ser. “
Nîyeta xwedîyê bizinê nîne paran bidê û dibê: “Bizina min avis bû. Peyayê te jî got avis e. Niha tu hatî û dibêjî min bir nav pez û hat nêrî. “
Gotinek ji wî yek ji yê din, gundî, muxtar, melle li wan dicivin û dixwazin navbera wan çêkin.
Xwedîyê bizinê ji melle re dibêje: “Ma wextê jina te hamîle ye, tu pê re ranazê?”
Melle: “Belê.”
Ji muxtar re dibê: “Ku jina te hamîle be, ma tu pê re ranazê?”
Muxtar: “Belê.”
Ji nîv axa re dibê: “Ma wextê jina te avis be, tu nanihî jina xwe?”
Axa: “Belê.”
Xudanê bizinê: “Bizin jî jina nêrî ye û avis e, nêrî jî carekê nihaye jina xwe ma qiyamet rabû.”
Erê PKK vîrûs e, lê kîjan vîrûs cîgerim?
Ramanli tir ji Uçum berda
Ma hûn dizê xwedê ne bavê min!