Pi?tpen û zikmezinekî me yê Kurd li bajarekî Tirkan xwedîyê kargehekê ye, karsaz e. Bi  temenê xwe jî nêzî kalbûnê ye, lê dev ji xowardetîyê  jî bernade, tolaz û çavlider e. Bi qehbikek Tirk Fato?ê re carcaran dikeve lotikan. Qehbik dilê wî xwe? dike ku zêde pere jê bistîne, dibê: “ Ez pir ji  te hez dikim, tu bawer bikî xeynî te ez nadim kesekî ha. “

 Kurdê me yê qiraseyê xowarde  zane ku ew qehbik birazîyê wî jî tê de, bi gelek kesî re dikeve lotikan. Zane ku qehbik wî dixapîne, ji ber wê dibêje: “ Na  na Fato?,  tu hema bide her kesî lê carcaran  jî bide min bes e. “

 Romî jî li  me wisa dikin, wexta  hevgirtina Kurdan çêdibe dibên: “ Em pir ji we hez dikin, hûn hinekî bisekinin emê pa?ê dilê we xwe? bikin. “  Heta ku cardin ?erê navxwe û birakujîyê saz dikin; Kurdan bere hev didin û cardin nadin.

Wey bê hi?no, ma êdî ne bes e hûn dikevin xefika Romîyan! Hevûdu berdin hema xwe bigihînin wan û bernedin heta we dilê xwe rehet kir lo.

Kurdistan